In een kamer van een academisch ziekenhuis liggen twee patiënten. Een bejaarde man en een meisje van een jaar of 16. Ze hebben net slecht nieuws gehad. Ze lijden beide aan een ernstige immuunziekte met – volgens hun arts – zonder behandeling zo’n 75% kans op spontane genezing. De ziekte is nog niet zo lang bekend, maar tot nu toe stierf 25% van de patiënten met de aandoening binnen een jaar na diagnose. Wel bestaat sinds kort een behandeling die goed werkt. Helaas is die heel duur. Als de patiënt met 100% zekerheid wil overleven, kost dat minstens 100.000 euro.
Het meisje heeft de beslissing al genomen. “25% kans om te sterven is te veel risico. Ik heb nog een heel leven voor me. Al moet ik de rest van mijn leven op een houtje bijten, ik leen dat geld en laat me behandelen. Zo weet ik zeker dat ik overleef.”
De bejaarde naast haar twijfelt nog: “Ach, ik ben al zo oud. Mijn levensverwachting is sowieso al weinig rooskleurig. Ik zou mijn huis moeten verkopen en afstand moeten doen van veel luxe. Het risico is maar 25%, dus 75% kans dat ik dat geld voor niks uit geef. Bovendien sprak ik een kennis met veel verstand van ziekten, natuurgeneeswijzen en alternatieve medicijnen. Die vertelde me dat de gevaren van deze aandoening schromelijk worden overdreven. Allemaal bangmakerij. Dokters zitten in de zak van de farmaceutische industrie en willen gewoon die dure behandeling verkopen. Ik hou van mijn rijke leventje en zie dus af van behandeling. Zou jij ook moeten doen. Je laat je gewoon gek maken door die pillenschuivers!”
Het meisje hoorde de man aan en schudt haar hoofd: “Ik heb vertrouwen in de dokter. Hij heeft me de wetenschappelijke literatuur laten lezen. Er is op grote universiteiten serieus onderzoek gedaan naar onze aandoening, met publicaties in erkende wetenschappelijke tijdschriften. Ik snap dan ook niet waarom u zo laconiek reageert. U hebt misschien nog wel 20 of zelfs 30 jaar te leven. Waarom zou u dat risico nemen?”
De man lacht: “Wat ben jij toch naïef, met je ‘wetenschappelijke literatuur’. Wat weet jij nou van het leven? Ik heb heel wat meer jaartjes ervaring, jongedame. Neem nou maar van mij aan dat het risico veel minder groot is dan die dokters ons vertellen. Je laat je leiden door angst, niet door rationeel denken.”
Zij haalt haar schouders op, een verbeten trekje om de mond. “Al was het risico maar 10% of zelfs 1%! Ik wil weer gezond zijn, verliefd worden, kinderen krijgen, leven! Ik néém die behandeling, koste wat het kost.”
Een verpleger komt binnen met het eten. Er wordt verder niet meer gesproken die avond.
#klimaatspijbelen
Hufterhunter. 