De polemiek en het schelden: “Hufters!”

Als je kritiek levert op hufters, moet je ontzettend op je woorden passen. Want de minste of geringste belediging van je opponent leidt al tot de jijbak: “Dat verwacht je niet, van iemand die zich fatsoenlijk noemt.” Schrijf je bijvoorbeeld dat een bepaalde hufter een omhooggevallen kneus is en dat diens populariteit slechts het bewijs is dat schuim altijd boven komt drijven, dan kan de hufter in kwestie direct een link of screenshot van die uitspraak bloggen met een opmerking als “zo rolt ‘fatsoenlijk’ GroenLinks” of “VN heeft heel ‘fatsoenlijke’ columnisten in dienst” of iets van die strekking. Zelfs als je alle metaforen en andere mogelijk incriminerende sound bytes weglaat, en gewoon unverfroren schrijft: “Ik vind de kwaliteit van de artikelen van deze hufter niet passen bij dit medium”, dan krijg je nóg de wind van voren. “Hij wil mij de mond snoeren, hij is jaloers, hij maakt me zwart, rechtse meningen mogen niet van

Bert Brussen stopt met Twitter en verklaart zijn huftergedrag!

Bert Brussen heeft mij door het slijk gehaald, met hulp van zijn posse ‘kapotgeblogd’ en zelfs in letterlijke, juridische zin smadelijk belasterd. Logisch dat ik niet veel fiducie heb in het waarheidsgehalte van Brussens woorden. Brussen is een leugenachtige hufter gebleken, zonder enig gevoel voor moraal. Maar nu is er nieuws. Van Bert Brussen zelf nota bene! Hij heeft het allemaal niet zo bedoeld, namelijk. Bert Brussen is slachtoffer van zijn eigen alter ego. Op De Jaap schrijft hij:

Hufters verslikken zich in het succes van de SP

De SP zou bij verkiezingen nu de grootste partij van het land worden. Maar een fatsoenlijke partij aan de macht, dat mág helemaal niet van de Nieuwe Hufters. Stel je voor, we moeten eerlijk delen? Steeds meer hufters roeren zich daarom in de eigen media om de SP kapot te maken. Bij GeenStijl, bijvoorbeeld, waar Bert Brussen een lang ‘ironisch’ stuk tegen de SP-schrijft, vol hyperbolen over wat er allemaal naar de verdoemenis gaat met de SP aan de macht.

Of Bas Paternotte, die op hetzelfde podium tussen neus en lippen door zegt: “Laten we hopen dat de SP nooit regeringsverantwoordelijkhied krijgt. Tenzij u 80 procent belasting wilt betalen, that is.”  En ook Roelof Bouwman van HP/deTijd doet een duit in het zakje. Die concludeert:

De hufter in de hunter

In iedereen schuilt een hufter. De verleiding is soms groot om iemand een veeg uit de pan te geven. Dat is overigens niet erg. Je mag iemand best beledigen als die dat in jouw ogen verdient. Waarbij ik wél vind dat die belediging dan inhoudelijk to the point moet zijn. Soms is dat onderscheid lastig. Zelf ging ik gisteren in de fout tijdens Pauw en Witteman. Daar zat een in mijn ogen onaangename man, Cor Bosman van de PVV. Je weet wel, die man die Selçuk Öztürk, statenlid van de PvdA, een ‘stuk uitgekotst Halal-vlees’ had genoemd.

Ik plaatste tijdens de uitzending een aantal tweets. Zoals “Wat een aantrekkelijke vent, die bosman bij penw. sympathiek, open, eerlijk. Soort Emiel Roemer, maar dan anders.” en “Bosman, een heuse buurtsuperman! Kopstuk binnen de PVV.” Een stukje sarcasme naar de mensen toe. Moet kunnen. Maar daarna schreef ik:

Direct daarop kreeg ik commentaar van @douwemees (Niels van Lobberegt):

Ik sputterde nog wat tegen, weer ironisch, van dat het toch moet kunnen, vrijheid van meningsuiting en meer van dat soort standaard nieuwehufterexcuses. Maar Niels had beet en liet niet meer los.

Ik voelde eigenlijk meteen al dat hij gelijk had, maar was nog niet meteen bereid het toe te geven. Maar nu ik er nog eens over nagedacht heb, moet ik erkennen dat Niels gelijk heeft. Je kunt niet als moralist steeds weer hufters de maat nemen en dan zelf vervallen in dergelijke gratuite beledigingen. Want dat is het. De eerste twee tweets kunnen nog, omdat ze in ieder geval deels over de inhoud gaan. Die laatste was echter puur op het uiterlijk van Bosman gericht. En dat geeft inderdaad geen pas.

Dus, eerlijk is eerlijk, scherp gezien van Niels van Lobberegt en een leermomentje voor mij. Want, om met Freek de Jonge te spreken: “Ja, mensen, ik moet op mijn woorden passen. Maar… u moet nog veel beter op mijn woorden passen.”

Negen nuttige punten voor succes als nieuwe hufter

Online zinloos geweld is mieters, onwijs gaaf, poep lauw, de bom en chitty-chitty-bang-boem, of hoe dat tegenwoordig ook heet. Iedereen wil hufter zijn. Lekker veilig vanachter je PC willekeurige netgebruikers schofferen. Gewoon, omdat het kan. Nu moet je natuurlijk wél oppassen dat je jezelf niet in de vingers snijdt, als startend huftertje. Het is pijnlijk als je slachtoffer verbaal begaafd blijkt te zijn en goede argumenten heeft. Voor je het weet staat er #fail of –1 bij je naam. Om dat te voorkomen, hier wat nuttige tips voor succesvol hufterschap.

1 Speel columnistje

Cover your ass. Formuleer je beledigingen omzichtig. Zeg bijvoorbeeld niet: “Harry is een oplichter” maar “Ik ben het eens met mensen die Harry een oplichter noemen”. Als iemand je ter verantwoording roept, verschuil je dan achter het publiek belang of de vrijheid van meningsuiting van de columnist. Of zeg dat je slechts andermans mening citeerde. Of dat het ging om ironie en dat je dus juist het omgekeerde bedoelde van hetgeen je beweerde. Jij mag dat, want je schrijft op

Basta tegen de hufters

Bij Pauw en Witteman was een gesprek met Hein Westerouen van Meeteren. Die was in de trein ‘om niks’ in elkaar geslagen door een paar dronkelappen. En niemand deed iets om hem te helpen. Hein is nu een initiatief gestart met de naam ‘Basta!’. Met de bedoeling zo veel mogelijk mensen bewust te maken dat we elkaar moeten helpen tegen de hufters.

Al tijdens de uitzending kwamen de eerste reacties van de hufter-posse op twitter. Zeer voorspelbaar aangevoerd door de grootste antifatsoensactivist van digitaal Nederland: Bert Brussen. Zoals gewoonlijk voerden sarcasme en cynisme de boventoon:

“Jongens! Hohoho nu! Ophouden met dat meisje verkrachten! Dit is genoeg zo! #basta #streepinhetzand #genoegisgenoeg #zuchterdezuchterd