Dit artikel begin met een tweet van Caner Büyükördek @canerbuy
Pijnlijk dat velen de betekenis van #WhitePrivilege totaal niet snappen. Je huidskleur vrijwaart je niet van allerlei problemen. De “privilege” zit ‘m in dat je niet op voorhand op je huidskleur/naam word afgedaan. Mij hierdoor ontvolgen; be my guest. Team #verbinding is welkom.
Hierop volgt al snel een recatie van Niels (@douwemees), waarop zich een ‘discussie’ ontspint. Nu heb ik al eerder met Niels gedebatteerd, waarbij hij telkens tamelijk ongrijpbaar bleek te argumenteren. Het schiet alle kanten op. Het leek me aardig dit nu eens in de praktijk te documenteren. Hieronder de discussie (niet geheel lineair want soms ontstaan er draadjes binnen de draad, waardoor ik voor een beter begrip wat dingen bij elkaar heb moeten zetten) met de commentaren van Niels in het blauw. En de mijne in het zwart.
Hij reageert dus in eerste instantie op bovenstaande tweet van @canerbuy.
Wat natuurlijk onzin is aangezien de definitie continue aangepast wordt naar willekeur.
Ik heb de definitie altijd zo begrepen. Het privilege zit er in dat je niet hoeft na te denken over de mogelijk negatieve effecten van je kleur of je achternaam.
Ja, dat is ook zo’n vaag begrip. Want wanneer heb je hier voordeel van? Bij sollicitaties? De laatste keer dat ik gesolliciteerd heb is 20 jaar geleden. Potverdikkie wat heb ik geprofiteerd van mijn white privilege.
Lees je wel voordat je reageert? “Het privilege zit er in dat je niet hoeft na te denken over de mogelijk negatieve effecten van je kleur of je achternaam.” Het gaat er niet om dat je er voordeel van hebt, maar dat je er geen nadeel van hebt. Het is geen issue voor jou.
Je ontwijkt mijn vraag. En white privilege suggereert dat ik ergens een voordeel heb.
Waarom zou ik antwoord geven op een willekeurige vraag die niks met de discussie te maken heeft? Ik leg je uit wat white privilege betekent. Jij geeft er een heel andere uitleg aan en vraagt mij daartegen te argumenteren.
Exact. Je kan de vraag niet beantwoorden. Precies hetgeen wat er zuigt aan de term ‘white privilege’.
Het voordeel is dat je geen nadeel hebt. Is dat zo ingewikkeld te begrijpen? Als twee mensen een hardloopwedstrijd doen en eentje moet een rugzak met 20 kilo dragen, dan heeft die andere voordeel.
Ja, en als ik maar 1x in de 30 jaar aan een hardloopwedstrijd meedoe dan heb ik verdomd weinig aan mijn ‘white privilege’
Tuurlijk kan ik die vraag wel beantwoorden: we hebben het niet over jouw sollicitatie, nu of 30 jaar geleden. We hebben het over het gemiddelde van alle sollicitaties. Anders hadden ze het wel ‘Niels privilege’ genoemd.
Kijk, je kijkt het nu per individu. Interessant. Niels privilege klinkt namelijk accurater dan white privilege.
Maar zeg eens, hoe los je het probleem white privilege op?
Maar voor alle duidelijkheid, het gaat er juist om om niet per individu te kijken. Jij was het die het naar individueel niveau trok, door te wijzen op dat jij niet solliciteert. Je klinkt dan als iemand die zeg: “Wat zeuren rolstoelers nou? Ik heb nooit last van stoepranden.”
Drie tweets, nul concrete oplossingen. Bedankt voor het bewijzen van mijn punt.
Nog steeds geen concrete oplossing. Verrassend.
En wat is dan precies jouw punt? Daar ben ik nou wel nieuwsgierig naar.
Mijn punt is dat de term ‘white privilege’ een slechte strategie is en niet zorgt voor concrete oplossingen.
Ik weet niet hoe je het moet oplossen behalve door mensen bewust te maken van de ongelijkheid. Vervolgens moeten degenen die verantwoordelijk zijn voor werving en selectie en voor het fouilleer-beleid daar iets aan doen. Discriminatie is al strafbaar. Nu tijd voor handhaven.
Ik heb bv tijdens het gesprek tussen @ScottAdamsSays en @HotepJesus veel meer concrete oplossingen gehoord dan de hele BLM mouvement bij elkaar. twitter.com/hotepjesus/sta… En wat vooral interessant was is het verschil in betekenis tussen woorden voor blanke en zwarte personen en het wederzijdse begrip tussen beide personen.
Ongelijkheid kan je niet oplossen, dat is nou eenmaal inherent aan vrijheid.
Ongelijkheid kun je niet oplossen, maar je kunt je er wel tegen verzetten als die ongelijkheid is gebaseerd op irreële gronden. Zoals de kleur of de naam van je ouders.
Kunnen we het eens zijn over dat je huidskleur je leven moeilijker kan maken?
Zou jij je huidskleur willen ruilen voor een donkerbruin tintje? En denk je dat geen effect op je leven zou hebben?
Ik ken genoeg mensen met een kleurtje die het totaal niet met deze stelling eens zijn.
Newsflash: ook ‘mensen met een kleurtje’ kunnen zich vergissen.
Je verzetten tegen ongelijkheid is een waardig doel. Zeker als dat betekent dat je zelf iets moet inleveren om het evenwicht te herstellen.
Gefeliciteerd, je bent nu officieel een white supremacist met een schuldcomplex.
Kletskoek. Ik voel me niet schuldig, want het is niet mijn schuld. Wel voel ik me verontwaardigd.
Wacht even, ga jij nu voor mensen met een kleurtje denken? Ik dacht dat dat een doodzonde was?
Welnee, dat heet ‘em-pa-thie’. Voor jou wellicht een wezensvreemd sentiment, maar meer mensen hebben er last van.
Je hebt anders weinig em-pa-thie voor mijn vrienden en vriendinnen die zeggen dat ze daar geen last van hebben.
Ik heb ontzettend veel empathie. Wie er behoefte aan heeft, hoeft zich maar te melden.
Hier, nul empathie. twitter.com/nieuwehufters/… (= Newsflash: ook ‘mensen met een kleurtje’ kunnen zich vergissen.)
Niemand zegt dat jij je schuldig hoeft te voelen. Ik vraag je te realiseren en te accepteren dat er systematische ongelijkheid is, en dat donkere mensen daardoor achtergesteld worden. Wat jij daar vervolgens mee doet, is helemaal jouw zaak. Zo lang je het maar niet ontkent.
De term white privilege is by design om je schuldig te laten voelen. Waarom zou je die term anders gebruiken? En waarom zou je anders iets in moeten leveren?
Grappig, want ik voel dat helemaal niet zo. Ik voel me niet schuldig. Jij voelt je niet schuldig. Je schuldig voelen bij die term is kennelijk een keuze.
Waar maak je je dan druk om? Of heb je ineens empathie met mensen die zich wél schuldig voelen. Racisten, bijvoorbeeld.
Een woordsalade is meestal een slecht teken tijdens een discussie.
Je ontwijkt mijn vraag.
Dat was geen vraag maar een woordsalade.
Er mist inderdaad één vraagteken. Maar als een blokje tekst van 200 tekens al te lastig voor je wordt, dan houdt het op.
Jij denkt dat het gebrek van een vraagteken de oorzaak is van die woordsalade?
Je ontwijkt mijn vraag.
Ik ontwijk een woordsalade, dat is heel wat anders.
Geen idee wat een woordsalade is. Volgens mij is het heel helder Nederlands. Maar misschien niet voor iedereen?
Nee hoor, maar ik kan moeilijk op een woordsalade reageren.
OK, discussie gesloten dan.
Tot die conclusie was ik al gekomen na je woordsalade.
Tja. Ik vond het weer bijzonder grappig, Niels. Ik denk dat ik deze conversatie maar eens op mijn site ga publiceren. Als je alles onder elkaar zet, zijn jouw schijnbewegingen zeer instructief. Perfecte voorbeelden van ‘trolling’ en slecht argumenteren. Dank hiervoor.
Graag. Zet je dan wel al mijn tweets erbij inplaats van ze selectief te plaatsen? Dan kan die ene lezer van je zelf tot conclusie komen dat je een white supremacist met een schuldcomplex bent.
Met de groeten van Niels.
Hufterhunter. 