Ik krijg in discussies over de walgelijke racistische bagger die mensen als Sylvana Simons, Humberto Tan en Jerry Luther Affrye over zich heen krijgen steeds de reactie: “Ja, maar ze hebben zelf ook…” of “Hadden ze maar niet…” en dan volgt iets over grote mond, brutaal, hysterisch, de confrontatie opzoeken, aandacht vragen, kinderfeest verstoren, onze tradities.
In het begin ging ik hier nog serieus op in.
Maar nu zeg ik: “NEE! NEE godverdomme! Er is geen enkel excuus voor racisme.”
Het is allemaal de schuld van Sylvana Simons. De hele flikkerse boel. De scheldpartijen tegen gekleurde mensen. De smerige filmpjes op Facebook en de nog smeriger commentaren daaronder. De jungle-geluiden op de tribune. Het politiegeweld tegen allochtonen. Het hardnekkig vasthouden aan Zwarte Piet. Het opbloeien van het racisme in Nederland. De schuld van Sylvana Simons.
Waarom? Omdat Sylvana Simons bij de witte Nederlander de meest basale emoties losmaakt. Haat. Afgunst. Angst. Agressie. Xenofobie. Zowel bij mannen als bij vrouwen.
De domme witte Nederlandse man weet zich geen raad met Sylvana Simons.
Zij is slimmer dan hij. Ze heeft een goede baan, staat in de schijnwerpers. Ze spreekt voor de vuist weg in complete volzinnen. Ze schrijft Lees de rest van dit bericht
