Hufters maken het gezag aantastbaar. Maar zijn het daarom helden?

Deze week verscheen Marianne Zwagerman in beeld bij een televisieprogramma waarin hufters en fatsoenlijken onder leiding van Jeroen Pauw de confrontatie aangingen. Marianne Zwagerman is medeoprichter van hufteromroep Powned, en verdedigde dus het standpunt van de hufters. Tegenover haar stond de politica Andrée van Es (Groen Links) die het opnam voor de fatsoenlijken. Als hufterhunter ben je dan natuurlijk nieuwsgierig naar de argumenten van zo’n hufterapologete. Helaas stelde Marianne Zwagerman mij teleur. Veel argumenten kwamen er niet voorbij. Ze vergelijkt haar hufters met de zeevaarders: “Ze weigeren te geloven dat de aarde plat is en varen door waar fatsoensmensen vinden dat ze moeten stoppen”. Aan het eind van de haar toegemeten minuut spreektijd concludeert ze: “Hufterigheid doorbreekt de onaantastbaarheid van de machthebbers. Lompheid en hufterig gedrag hebben een functie. Hufters zijn de nieuwe helden.”

Maar hufters als de journalisten van Powned gáán helemaal niet verder dan traditionele journalisten. Sterker, inhoudelijk bereiken ze een stuk minder. Zij zijn niet de zeevaarders die vanuit een ideaal op zoek gaan naar de waarheid, maar lompe piraten die plunderend en brandschattend door het politieke landschap trekken, met als enige doel zichzelf te verrijken.

Zwagerman geeft dat overigens gewoon toe. Ze is ooit bij de Telegraaf Media Groep gekomen om het aandeel ‘digitaal’ binnen het mediaboeket op te krikken. Haar kerntaak was het behalen van omzet. Daar kwam geen greintje idealisme bij kijken. En nu nog steeds blijkt ze niet geïnteresseerd in de schade die ‘haar’ journalisten aanrichten om hun publiek te behagen. Marktaandeel is haar enige drijfveer.

Op een gegeven moment komen er statistieken in beeld. Onderzoeksbureau Motivaction heeft mensen gevraagd of ze het eens of oneens waren met de stelling: Kwetsen en beledigen moet mogen om de discussie scherp te houden. Wat bleek… van de ondervraagde jonge Nederlanders was slechts 9% het daarmee eens. Volwassenen kwamen zelfs niet verder dan 5%. Marianne Zwagerman was niet onder de indruk van deze beroerde score voor haar kamp. Haar reactie was even onthullend als ontluisterend.

Ze zegt dat bij het onderzoek heel veel stiekeme hufters ‘sociaal acceptabele antwoorden’ hebben gegeven. Al lijkt dit eerder een bewijs dat deze mensen juist géén hufters zijn. En ze concludeert dat er in ieder geval 1,5 miljoen bezoekers op haar sites komen, kennelijk allemaal mensen die kwetsen en beledigen wél acceptabel vinden. “Laat ik dan toch maar de mensen toejuichen die geld verdienen met business-modellen die op hufters zijn gebaseerd. Dat gaat over het algemeen vrij goed dus er zijn er voldoende van in Nederland.”

Kortom, Zwagerman ziet de keuze voor kwetsende, rauwe journalistiek niet zozeer als een morele (beledigen heeft een functie, doorbreekt starre patronen), maar meer als een commerciële (een miljoen mensen vindt kwetsen en beledigen cool: handel!).

Deze bekentenis floepte er uit in een tussenzin. Maar iedereen kan zélf constateren dat het klopt. Want wat zijn nu eigenlijk de hoogtepunten van de hufterjournalistiek? Hufter Castricum die “Heb je nog geneukt?” vraagt aan Rutte? Leverde veel ophef, verontwaardiging en bezoekers (=geld) op, maar geen nieuwe politieke vergezichten.

Het langdurig hinderlijk volgen van een zwijgende minister Vogelaar, die dichtklapte voor de camera toen Rutger haar vroeg naar haar mediacoach? Dit hoogtepuntje bewees dat Vogelaar niet bestand was tegen een hufterjournalist, maar gaf geen informatie over haar kwaliteiten als bewindsvrouw. Als dit nut heeft, dan heeft de builenpest een nuttige functie in het bewijzen dat mensen slecht tegen de builenpest kunnen.

Rutger die op straat negers kleineert? Pijnlijke televisie die alleen bewijst dat Castricum stoer genoeg is om op straat negers te kleineren. Wie daar om lacht doet niet anders dan de meelopers die op het schoolplein pestkoppen aanmoedigen.

Tom Staal die anti-Zwarte Piet-demonstrant Quincy Gario langdurig thuis stalkt, pepernoten naar diens gesloten deur gooit en later honend doet tegen politieagenten die kennelijk door Gario zijn gebeld? Machtsvertoon, pestgedrag om aan de kijkers te laten zien hoe belangrijk en machtig je bent, ten koste van een onwillig slachtoffer.

Volgens Marianne Zwagerman heeft huftergedrag nut in het “doorbreken van de onaantastbaarheid van gezagsdragers. Want een onaantastbare positie daar is niemand bij gebaat.” Wat ze zich kennelijk niet realiseert – of waarschijnlijk begrijpt ze het donders goed maar past het niet in haar business model – is dat mét het afbreken van ‘onaantastbaarheid’ ook het respect voor gezag afkalft. En dat leidt er weer toe dat mensen niet meer willen luisteren naar politieagenten, dat treinconducteurs zomaar in elkaar geslagen worden en hulpverleners op straat te maken krijgen met agressie. Ze zijn door de koene zeevaarders van GeenStijl en Powned aantastbaar gemaakt. Nou je zin?

Inderdaad, dat gezagsdragers last hebben van de veranderende mentaliteit vindt Marianne Zwagerman allerminst een probleem. Hoe meer hufters hoe beter, volgens haar wereldbeeld business-model. Want dan kun je weer hevig verontwaardigde stukjes schrijven over klootzakken die met hun poten niet van ambulancepersoneel af kunnen blijven. Of over een jongen als Tim Ribberink die letterlijk doodgepest werd.

Je kunt nóg zo je best doen om hufterigheid te verheffen tot een soort verzetsdaad, tot edele rebellie met een hoger doel… door elke kritiek op de hufterjounalisten te verwerpen, door steeds weer te verwijzen naar de vrijheid van meningsuiting en door hufters helden te noemen maak je de hufters zélf tot de nieuwe onaantastbaren. Maar pesten blijft pesten, zuigen blijft zuigen, kwetsen blijft kwetsen. En hufters worden nooit meer dan ordinaire hufters.

UPDATE : @Frontaalnaakt doet nog een duit in het Quincy Gario/Tom Staal-zakje
En nóg een Zwarte Piet-verhaal, nu van Edge0fEurope